هنر و طبیعت از نظر یوهان لودویک تیک با نگاهی به رمان سفرها ی فرانتیس اشترن، بالد

    اگرچه یوهان لورویک تیک "johann ludwigtieck، ادیب بزرگ قرن 19 آلمان برای ما نام آشنایی نیست، ولی در سرزمین آباء و اجدادی خود شخصیت سرشناسی است. او همانند برادران شلگل، نووالیس و آیشن دورف، در زمرهء نویسندگان و ادبای برجستهء رمانتیک به شمار می رود، حتی در برخی از انوأع أدبی، به ویژه در حیطهء افسانهء ساختگی (یا تصنعی)1 بی رقیب است. رمان ناتمام سفرهای فرانتس ا شترن بالد در واقع محملی برای معرفی ایده ها و نظراتی است که تیک در زمینهء هنر بیان داشته است. وی در کتاب خود أز زبان شخصیت هایی تخیلی یا واقعی که در شرایط مطلوب و مورد نظر نویسنده ظاهر می شوند، به معرفی این نظرات پرداخته و از طبیعت و هنر به عنوان زبان هایی یاد می کند که یکی خاص خداوند و دیگری خاص انسان های برگزیدهء اوست. این سرمنشاء مشترک هنر و طبیعت و بازگشت آن ها به خداوند، علت دین محوری هنر مورد نظر تیک است.