مقایسه تاثیر یادگیری مشارکتی، رقابتی و انفرادی بر عوامل منتخب آمادگی جسمانی و حرکتی دانش آموزان؛ نقش واسطه گری کمال گرایی و عزت نفس

     هدف پژوهش حاضر مقایسه تاثیر رویکردهای یادگیری مشارکتی، رقابتی و انفرادی بر عوامل منتخب آمادگی جسمانی و حرکتی دانش آموزان با نقش واسطه‌ای کمال‌گرایی و عزت نفس بود. بدین منظور120 دانش آموز پسر پایه اول راهنمایی با میانگین سنی 0/3±12 سال از منطقه یک شهر تهران به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چند مرحله‌ای انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی تقسیم شدند. آزمودنی‌ها پس از شرکت در پیش‌آزمون، که شامل آزمون‌های چابکی (دو 9×4)، انعطاف‌پذیری (نشستن و رسیدن)، استقامت عضلات شکم (دراز و نشست) و استقامت قلبی- تنفسی (دو 540 متر) ایفرد بود، به مدت 20 جلسه (هفته‌ای 2 جلسه) تمرین و سپس در جلسه پس آزمون شرکت کردند هچنین تای دانش آوزان در پیش‌آزمونو پس آزمون پرسشنامه‌های کمال‌گرایی و عزت نفس را تکمیل کردند. برای تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه، تحلیل کواریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 0/05>P استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تحلیل کواریانس یک راهه (با کنترل نقش واسطه ای ویژگی‌های شخصیتی عزت نفس و کمال‌گرایی) نشان داد رویکرد یادگیری مشارکتی که در آن نقش دانش آموزان در گروه‌های کوچک، منظم و همگن برای هدف اصلی تلاش می‌کنند، به طور معناداری از رویکردهای یادگیری رقابتی و انفرادی در افزایش آمادگی جسمانی و حرکتی دانش آموزان موثرتر است (0/05>P). به طور کلی نتایج تحقیق حاضر از نظریه یادگیری رفتاری و اجتماعی در یادگیری مشارکتی حمایت می‌کند. با توجه به نتایج این تحقیق پیشنهاد می‌شود برای افزایش آمادگی جسمانی و روانی دانش آموزان و استفاده از مزایای رویکرد یادگیری مشارکتی، معلمان از این رویکرد در درس تربیت‌بدنی بهره ببرند.