مقایسه اثر دو نوع تمرین مقاومتی ایزوتونیک و ایزومتریک بر قدرت و تغییرات الکترومیوگرافی عضله پای تمرین نکرده در دانشجویان مرد تمرین نکرده
چکیدههدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر دو نوع تمرین مقاومتی ایزوتوئیک و ایزومتریک بر پدیده‌ی انتقال دو جانبه بود. تعداد 40 آزمودنی تمرین نکرده (حداقل به مدت 6 ماه) به طور تصادفی به دو گروه تمرینی ایزوتوئیک و ایزومتریک و یک گروه شاهد تقسیم شدند و به طور یک‌طرفه اکستنسورهای زانو را تمرین دادند. طول دوره تمرینی 3 جلسه در هفته و 6 هفته بود. برنامه‌ی تمرینی گروه ایزوتوئیک شامل 80% IRM، 3 نوبت (2 دقیقه استراحت بین نوبت‌ها) و 6 تا 8 تکرار بر روی اکستنسورهای زانو و برنامه‌ی تمرینی گروه ایزومتریک نیز شامل 30 انقباض ایزومتریک بیشینه (2 تا 4 ثانیه مدت انقباض) با 15 ثانیه استراحت بین هر انقباض بود. گروه کنترل نیز در محل تمرین حضور داشتند، اما هیچ‌گونه فعالیتی انجام ندادند. قدرت پویا (IRM)، قدرت ایستا (MVC) و الکترومیوگرافی ادغامی (IEMG) قبل و بعد از دوره تمرینی اندازه‌گیری شد. تمرین مقاومتی ایزوتوئیک و ایزومتریک به طور معنی‌داری (p≤0/05) IRM، MVC و IEMG را در هر دو عضو تمرین کرده و تمرین نکرده افزایش داد، اما در گروه کنترل تغییر معنی‌داری در هیچ یک از متغیرها مشاهده نشد. نتایج تغییرات IEMG بین گروه‌ها، تنها تفاوت معنی‌داری بین گروه ایزوتوئیک و گروه کنترل نشان داد. بین دو گروه تمرینی تفاوت معنی‌داری بر پدیده‌ی انتقال دو جانبه مشاهده نشد. با وجود این، با در نظر گرفتن شدت تمرین و میزان انتقال دو جانبه در هر یک از گروه‌ها، به نظر می‌رسد در برنامه‌های توان بخشی، تمرینی مقاومتی ایزوتوئیک ممکن است موثرتر از تمرین ایزومتریک باشد.
نویسنده : اکبر صالحی، فرهاد رحمانی نیا، بهمن میرزاییتعداد صفحه : 14
مشخصات فایل : 534KB / PDF
قیمت : رایگان
