طراحی و تبیین الگوی اثربخشی سازمان در شرایط عدم اطمینان محیطی در شرکت های ساخت کامپیوتر تهران

   عدم اطمینان محیطی یک مفهوم کلیدی در ادبیات نظریه و طراحی سازمان است، به‌ویژه در نظریه‌هایی که ماهیت و چگونگی تعامل سازمان و محیط را تبیین می‌نماید. بخش مهمی از فعالیت‌های تجربی و نظری، با هدف مفهوم‌سازی، سنجش و اندازه‌گیری عدم اطمینان محیطی انجام شده است. اکثر این تلاش‌ها و اقدامات ناظر بر این پیش‌فرض ضمنی است که عدم اطمینان برای حفظ تعادل سازمانی و عملکرد رضایت‌بخش، غیرکارکردی و مضر است. بنابراین بر شناسایی و تجویز روش‌ها و راهبردهایی که مدیران بتوانند پیامدهای منفی عدم اطمینان را کاهش داده و یا از بین ببرند، تمرکز شده است.

به‌رغم این حقیقت که مفهوم عدم اطمینان محیطی، موجد زمینه نظری قوی و با اهمیتی است، تحقیقات تجربی انجام‌شده، از ناسازگاری و اغلب مشکلاتی در تفسیر نتایج برخوردارند. پرسش اصلی این است که «سازمان‌های اثربخش و موفق، چگونه خود را با شرایط عدم اطمینان محیطی تطبیق می‌دهند؟ ساختار، راهبرد، فرهنگ سازمانی، سامانه‌های اطلاعاتی و سایر عناصر و متغیرهای مهم یک سامانه اجتماعی یعنی سازمان‌ها و شرکت‌های موفق و اثربخش در شرایط عدم اطمینان محیطی، باید چه شرایط و کیفیتی داشته باشند؟» به عبارتی «ساز و کارها، روش‌ها و راهبردهای این سازمان‌ها برای رویارویی با این پدیده کدامند؟» این پژوهش تلاشی است در جهت پاسخ به پرسش‌های بالا، تا بدین‌وسیله الگو و مدل اثربخشی سازمان در شرایط عدم اطمینان را طراحی و تبیین نماید.