ساخت و بافت در ترجمة متون دینی بررسی مقایسه ای دو ترجمه از نهج البلاغه (شهیدی و دشتی)

چکیده
ترجمه متون دینی به­ دلیل ویژگی­ های خاص این متون، مبانی نظری ویژه­ای به­ همراه دارد. این متون به دو دستة وحیانی و غیر وحیانی تقسیم می­ شوند که حساسیت هریک در گذر از ترجمه با دیگری متفاوت است. کتاب نهج‌البلاغه از متون دینی غیر وحیانی اسلامی است. از ترجمه­ های بنام آن یکی اثر سید جعفر شهیدی و دیگری اثر محمد دشتی است که سبک ترجمة هریک از آن­ ها با دیگری تفاوت دارد. نتایج بررسی مقایسه ­ای موردی این دو ترجمه نشان می ­دهد که شهیدی با پایبندی به ساخت صوری متن اصلی کوشیده تا عناصر زیبایی شناختی، بار ادبی، بافت فرهنگی و تاریخی و جغرافیایی و زبان کهن و موجز این متن را در ترجمه حفظ کند. اما این تلاش سبب شده ترجمة وی از حوزة زبانی معاصر به دور افتد و با فدا شدن سلاست ترجمه، از قابلیت ارتباطی ترجمة او کاسته شود. در مقابل، دشتی با گرایش به سوی خواننده، ساختار ترجمه را بر اساس ویژگی­ های زبانی معاصر سامان داده و متنی روان به دست داده است. اما این رویکرد به از میان رفتن ویژگی ­های متن اصلی و گاه خروج از اصل مطابقت در ترجمه انجامیده است.