رویکردی ادبی به هم‌کنشی گفتمانی انسان: کاربردهای آموزشی و پژوهشی

چکیده
   این پ‍ژوهش دیدگاه‌های پژوهشگران در گستره‌های ادبیات، زبان‌شناسی، و آموزش زبان در بارة هم‌کنشی ادبی با گفتمان انسانی را با رویکردی توصیفی، تحلیلی، و تطبیقی تجزیه و تحلیل کرده‌است. برای رسیدن به این هدف متغیرهای تجربة گفتمان، آثار آموزشی و پژوهشی گفتمان جامع اجتماعی ادبیات، شناخت انسان، منظورشناسی در چارچوب ادبیات و بینامتنی مطالعه شده‌اند. به کمک کشف الگوهای گفتمانی و منظور شناختی مختلف، استنباط آموزشی و پژوهشی مطالعة حاضر این است که از نظر محققان، گفتمان ادبی دارای نظام خلاق و گسترده‌ای از رابطه‌ها، راهبردها و روش‌شناسی خاصی است که منجر به شناخت جامع‌تر انسان می‌شود. تحلیل رویکردهای محققان، رابطة علت و معلولی بین متغیرهای ادبیات و نظام ارتباطی انسان را اثبات می‌کند. بنابر این، شناخت گفتمان ادبیات، به محقق در شناخت متغیرهای موثر در ارتباط انسانی کمک می‌کند. شناخت این پدیده‌ها مبانی تصمیم‌گیری در فرایندهای آموزشی و پژوهشی در گستره‌های ارتباطات بین فرهنگی مثل ادبیات، آموزش‌زبان، تربیت‌مترجم و ابعاد گوناگون مطالعات انتقادی در گستره‌های ادبیات، زبان و ترجمه را تحت تاثیر قرار داده و نشان می‌دهد که بدون توجه به مبانی و مقولات گفتمان منظورشناسی ادبی، تصمیمات مسئولان نظام آموزشی و پژوهشی کارایی لازم را نخواهد داشت. به دلیل این که منظورشناسی ادبی به عنوان گفتمان جامع اجتماعی باعث کشف، گسترش، و رشد و اعتلای امکانات، روش‌ها، و راهبردهای پژوهشی، آموزشی و یادگیری گشتالتی در این بخش از گستره‌های علوم انسانی گردیده است و مانع فرایند نا میمون جدایی و عدم ارتباط علوم با یکدیگر می‌شود.