توسعه منابع انسانی در بخش تعاونی ایران و ضرورت ایجاد تحول آن

   مهم‌ترین عامل موثر در توسعه از دیدگاه کلان اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشورها و همچنین در سطوح خرد در انواع سازمان‌ها و بنگاه‌های اقتصادی، توسعه منابع انسانی است. توسعه منابع انسانی در جهان و بویژه در جمهوری اسلامی ایران که به موجب قانون اساسی، نظام اقتصادی آن بر پایه سه بخش دولتی، تعاونی و خصوصی استوار گردیده است، براساس نیاز و ویژگی‌های هر یک از بخش‌های مزبور امری مهم و اساسی در جهت توسعه و افزایش اثربخشی فعالیت نیروی انسانی شاغل در آن‌ها تلقی می‌گردد. مطالعات زیادی در مورد مدیریت و توسعه منابع انسانی در بخش تعاونی کمتر مورد مطالعه واقع شده است.

پس از تشکیل وزارت تعاون ر اواخر سال 1370، این موضوع به عنوان یکی از مباحث محوری توسعه بخش تعاونی با گسترش فعالیت‌های آموزشی مطرح گردید. در این مقاله تلاش گردیده است با توجه به ساختار بخش تعاونی و نیروی انسانی شاغل در آن و نیز عملکرد فعالیت‌های آموزشی در این بخش بخصوص با تجزیه و تحلیل عملکرد سال 1379 به بررسی توسعه منابع انسانی در بخش تعاونی ایران بپردازد و برای فراهم نمودن نیر انسانی واجد شرایط، بهبود فعالیت‌های مزبور و رسیدن به حد مطلوب پیشنهاداتی را ارائه نماید.