تاثیر تمرینات تناوبی شدید و تمرینات تداومی متوسط بر شاخص های هوازی و بی هوازی در پسران ورزشکار

     هدف از مطالعه حاضر، مقایسه اثر برنامه تمرین تناوبی شدید و تمرین تداومی متوسط بر حداکثر اکسیژن مصرفی (VO_2max)، آستانه تهویه‌ای (VT) و نقطه جبران تنفسی (RCP)، زمان اجرای دو 3000 متر و همچنین اوج توان تولیدی (PPO) و میانگین توان تولیدی (MPO) بود. بدین منظور، تعداد 24 بازیکن فوتبال دانشگاهی داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند. آنان به صورت تصادفی به دو گروه تمرین تناوبی (12 نفر) و گروه تمرین تداومی (12 نفر) تقسیم شدند. هر جلسه تمرینی شامل 10 دقیقه گرم کردن، برنامه تمرینی تناوبی (16-10 تکرار دویدن 30 ثانیه‌ای با شدت تمام و استراحت 4 دقیقه بین هر تکرار) یا برنامه تمرین تداومی (45 دقیقه دویدن با شدت 70 درصد VO_2max هر آزمودنی) و 5 دقیقه سرد کردن بود که 3 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته متوالی اجرا شدند. به دنبال مداخله تمرینی VO_2max (7/6 درصد درمقابل 8/9 درصد)، VT (4/5 درصد درمقابل 3/9 درصد) و RCP (4/2 درصد درمقابل 3/8 درصد) افزایش، و زمان اجرای دو 3000 متر (4/4- درصد در مقابل 4/2- درصد) کاهش معنی‌داری به ترتیب تمرین تناوبی و گروه تمرین تداومی نشان دادند (p≤0/05). تغییرات این متغیرها بین دو گروه،تفاوت معنی‌داری با همدیگر نداشتند (p>0/05) همچنین، افزایش PPO (8/3 درصد) و MPO (10/9 درصد) تنها در گروه تمرینی تداومی معنی‌دار شد (p≤0/001). به نظر می‌رسد برنامه تناوبی شدید با روش تمرینی حاضر در مقایسه با تمرین تداومی متوسط، باعث سازگاری‌های مشابهی در آمادگی قلبی - تنفسی و اجرای استقامتی می‌شود. همچنین، برنامه تناوبی شدید باعث افزایش همزمان در ظرفیت بی‌هوازی می‌شود.