تاثیر تعاملی تمرین استقامتی و روزه داری بر غلظت پلاسمایی فاکتورهای فیبرینولیتیک در مردان

     هدف از مطالعه‌ی حاضر تعیین تاثیر تمرنی استقامتی همراه با روزه داری بر فاکتورهای فیبریتولیتیک است. تعداد 24 مرد غیرورزشکار به طور داوطلبانه در تحقیق شرکت نمودند و به طور تصادفی در دو گروه روزه داری (F) و تمرین استقامتی+ روزه داری (F+ET) قرار داده شدند؛ اما در نهایت به خاطر افت آزمودنی در دو رگوه تحقیق با 20 آزمودنی (10 نفر در هر گروه) خاتمه یافت. آزمودنی‌های گروه F (وزن، 16/2±77/4 کیلوگرم، شاخص توده بدنی 4/5±25/7) طی ماه رمضان فقط روزه دای داشتند، در حالی که در گروه F+ET (وزن، 9/3±79/3 کیلوگرم، شاخص توده بدنی 2/9±26/3) علاوه بر روزه داری، به مدت چهار هفته و هر هفته 3 جلسه تمرین استقامتی داشتند. دو نمونه خونی (6 میلی‌لیتر) برای اندازه‌گیری آنتی‌ژن فعال‌کننده پلاسمیتوژن بافتی (t-PA)، بازدارنده فعال‌کننده پلاسمیتوژن (PAI-1) و D-Dimer در قبل و بعد از ماه رمضان گرفته شد. رژیم غذایی نیز قبل و در هفته دوم ماه رمضان اندازه‌گیری و ثبت شد. میزان وزن، BMI و درصد چربی آزمودنی‌ها پس از ماه رمضان در هر دو گروه به طور معناداری کاهش یافت (0/05>P). با این حال کاهش وزن و BMI برای گروه F+ET بیشتر از گروه F بود (0/05>P). همچنین درصد چربی مصرفی رژیم غذایی در هر دو گروه در ماه رمضان افزایش معناداری یافت. آنتی‌ژن t-PA در گروه F+ET به طور معنادای کاهش و در گروه F نیز تا مرز معناداری کاهش یافت (0/06=P) اما مقایسه بین گروهی آنتی‌ژن t-PA ، آنتی‌ژن PAI-1 و D-Dimer تفاوت معناداری را نشان نداد. براساس یافته‌های تحقیق حاضر می‌توان نتیجه‌گیری نمود که احتمالا تمرین استقامتی همراه با روزه داری اسلامی از طریق کاهش وزن، BMI و آنتی‌ژن t-PA اثرات مطلوبی را بر سیستم فیبریتولیتیک ایجاد می‌نماید.