اثر فعالیت بدنی کوتاه مدت و بلندمدت با شدت بسیار پایین بر یادگیری و حافظه فضایی موش آزمایشگاهی
چکیدههدف از پژوهش حاضر بررسی اثر فعالیت بدنی کوتاه‌مدت و بلندمدت با شدت بسیار پایین بر یادگیری و حافظه فضایی موش صحرایی نر جوان بود. آزمودنی‌های تحقیق رت‌های نر بالغ نژاد آلبینو ویستار بودند که به صورت تصادفی در سه گروه فعالیت بدنی کوتاه‌مدت، فعالیت بدنی بلندمدت و گروه کنترل تقسیم شدند. پس از پایان دوره تمرین، آموزش و آزمون حیوانات با استفاده از ماز آبی موریس انجام گردید. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس بین گروهی با اندازه‌گیری‌های مکرر و تحلیل واریانس یک طرفه انجام شد. در مرحله اکتساب، بین یادگیری فضایی گروه‌های فعالیت بدنی کوتاه‌مدت و بلندمدت و گروه کنترل تفاوت معناداری وجود نداشت (P≥0.05). اما در آزمون حافظه فضایی، هر دو گروه فعالیت بدنی کوتاه‌مدت و بلندمدت، در شاخص‌های مدت زمان صرف شده در ربع دایره هدف، مسافت طی شده و مدت زمان تاخیر در یافتن سکو عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل داشتند (P≤0.01). همچنین بین یادگیری و حافظه فضایی دو گروه فعالیت بدنی کوتاه‌مدت و بلندمدت تفاوت معناداری مشاهده نشد (P≥0.05). یافته‌های تحقیق حاضر نشان داد، هر دو نوع فعالیت بدنی با شدت بسیار پایین تاثیری بر یادگیری فضایی ندارد، اما حافظه فضایی را به طور معناداری بهبود می‌بخشد. همچنین اگرچه فعالیت بدنی بلند مدت باعث تقویت بیشتر حافظه فضایی شد اما اختلاف معناداری بین فعالیت بدنی بلندمدت و کوتاه‌مدت مشاهده نشد. براین اساس می‌توان گفت احتمالا مکانیسم‌های دگیر در بهبود حافظه و یادگیری متفاوتند و متناسب با افزایش در زمان ورزش، عملکرد شناختی بهبود نمی‌یابد.
نویسنده : رسول زید آبادی، الهه عرب عامری، ناصر نقدی، بهرام بلوری
تعداد صفحه : 19
مشخصات فایل : 602KB / PDF
قیمت : رایگان
