پژوهشی پیرامون دو نمایشنامة در انتظار گودو و پایان بازی

چکیده
    تئاتر قرن بیستم فرانسه، متأثر از دو جنگ جهانی اوّل و دوم، دستخوش تحولاتی شد که بارزترین آن به کنار نهادن و دگرگون کردن اصول نمایشی مرسوم تا به آن زمان بوده است. ساموئل بکت (Samuel Beckett) که بی‌شک از نام‌آوران و مبتکران عرصه تئاترآوانگارد است، در جستجوی تئاتری با قالبی عریان و به دور از قراردادهای نمایشی و مقررات صحنه است. تئاتر بکت را می‌توان مقطع و سرآغاز شیوه نوینی در سبک نوشتاری، شخصیت‌پردازی و گره‌گشایی نهایی در نمایش به شمار آورد. تئاتر بکت که در زمرة تئاتر فلسفی جای می‌گیرد، فلاکت و نگون‌بختی انسان گرفتار در دنیایی پوچ را نشان می‌دهد که با فروپاشی ارزش‌های دیرینه و امکان‌ناپذیر شدن هم کنشی معنادار بین انسان‌ها معنای زندگی در آن رنگ باخته است. بی‌گمان بکت- که یکی از پیام‌آوران انحطاط در عصر حاضر است- با زیرکی خاصی با بر ملا کردن روابط غیر انسانی و حیات معنا باخته آدمیان خود در جستجوی جامعه‌ای انسانی با شالوده‌های معنادار است. بکت سعی دارد مشکلات انسان معاصر را به تصویر بکشد؛ انسانی که می‌کوشد جایگاه خود را در این جهان پیدا و خود را با شرایط آن سازگار کند. این جستار فرصتی است تا بیش از پیش با جهان تئاتری بکت که سرشار از ایهام و مضامینی تکان دهنده است، آشنا شویم.