مطالعه اثر استفاده از نشانگرهای متراکم نزدیک به مکان های مشخص ژنهای موثر بر صفات بر صحت ارزیابی ژنومیک

چکیده
    در این تحقیق تاثیر تخمین ارزش های اصلاحی ژنومیک با استفاده از نشانگرهای نزدیک به ژن های موثر بر صفت در مقایسه با استفاده از نشانگرهای قرارگرفته بر روی همه قسمت های ژنوم و همچنین اثر تغییر تعداد افراد گروه مرجع بر صحت ارزیابی ژنتیکی مورد بررسی قرار گرفت. برای ارزیابی ژنومیک از روش BLUP استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از نشانگرهایی که نزدیک به ژنهای موثر بر صفات هستند و افزایش تعداد افراد گروه مرجع، صحت تخمین ارزش های اصلاحی را افزایش می دهد. استفاده از فنوتیپ افراد گروه مرجع نسبت به استفاده از ارزش اصلاحی آنها، باعث افزایش تفاوت صحت برآورد ارزش های اصلاحی با استفاده از نشانگرهای نزدیک به ژن های موثر بر صفت در مقایسه با استفاده از کل نشانگرهای ژنوم می شود. همچنین افزایش تعداد نسل بین گروه مرجع و گروه تایید باعث کاهش صحت برآورد ارزش های اصلاحی می شود.