عملکرد پروار و ترکیب لاشه بره‌های قزل و مهربان و آمیخته‌های آنها

چکیده
   اثر آمیخته‌گری بر صفات رشد و ترکیب لاشه بره‌های آمیخته قزل و مهربان با استفاده از 162 راس از بره‌های نر خالص و بره‌های حاصل از تلاقی‌های دو جانبه‌ی نژادهای مذکور در دو سال متوالی بررسی شد. چهار گروه ژنتیکی شامل بره‌های خالص مهربان، خالص قزل، آمیخته‌های نر قزل×ماده مهربان و نر مهربان×ماده قزل بودند. پرواربندی به صورت تلفیقی از چرای آزاد از پس‌چر مزارع گندم، جو، یونجه و تغذیه با کنسانتره به مدت 84 روز انجام شد. آمیخته‌گری تاثیر معنی‌داری بر افزایش وزن روزانه، درصد لاشه و برخی از اجزا لاشه داشت (P<0.01). میانگین حداقل مربعات افزایش وزن روزانه در بره‌های آمیخته حاصل از نر قزل×ماده مهربان بالاترین (5/256 گرم در روز) و در بره‌های خالص مهربان پایین ترین (0/222 گرم در روز) بود. وزن کل دنبه و درصد آن در چهار گروه ژنتیکی تفاوت معنی‌داری نداشت. مجموع چربی دور کلیه، قلب، روده و محوطه شکمی در آمیخته‌ها به طور معنی‌داری بالاتر از مهربان خالص بود (P<0.05) اما درصد چربی داخلی نسبت به وزن لاشه در بین گروه‌ها، تفاوت معنی‌داری نداشت. اثر نژاد (P<0.05) و سن شروع پروار (P<0.01) بر وزن ران معنی‌دار بود. تاثیر آمیخته‌گری بر درصد ران و راسته، وزن و درصد سردست، درصد پیش سینه و قلوه‌گاه معنی‌دار نبود. اثر ژنوتیپ بر سطح مقطع راسته معنی‌دار (P<0.05) و در مهربان خالص کمترین و در آمیخته‌های حاصل از قوچ مهربان×میش قزل بالاترین بود. درصد ماده خشک، پروتئین و چربی لاشه در بین گروه‌ها تفاوت معنی داری نداشت. اثر متقابل ژنوتیپ×سال برای هیچکدام از صفات معنی‌دار نبود.