تعیین پاسخ بوقلمون‏های در‌حال رشد به سطوح لیزین هضم‌شدنی ایلئومی استاندارد‌شده با‌استفاده از روش‏های گوناگون آماری

چکیده
    به‌منظور تعیین مناسب‏ترین سطح لیزین هضم‌شدنی ایلئومی استاندارد‌شده در مرحلۀ رشد (49-28 روزگی) بوقلمون‏ های نر گوشتی، 160 قطعه بوقلمون در قالب طرح کاملاً تصادفی با هشت تیمار (هشت سطح لیزین هضم‌شدنی ایلئومی استاندارد‌شده، 15/1 (جیرۀ پایه)، 225/1، 3/1، 375/1، 45/1، 525/1، 6/1، و 675/1 درصد) در چهار تکرار و پنج قطعه پرنده در هر تکرار استفاده شدند. افزایش سطوح لیزین هضم‌شدنی باعث افزایش وزن بدن و کاهش ضریب تبدیل غذایی گردید. گروه آزمایشی حاوی 6/1 درصد لیزین هضم‌شدنی، بیشترین افزایش وزن بدن و کمترین ضریب تبدیل غذایی را داشت که با جیرۀ پایۀ (15/1 درصد لیزین هضم‌شدنی) تفاوت معنی‏داری نشان داد (05/0P<). با برازش مدل‏های رگرسیون خط شکسته، منحنی درجۀ دو، و خط شکستۀ درجۀ دو میزان نیاز لیزین هضم‌شدنی، به‏ ترتیب برای افزایش وزن بدن 11/0 ± 47/1، 04/0 ± 57/1 و 05/0 ± 49/1 درصد تخمین زده شد. نیاز لیزین هضم‌شدنی بااستفاده از مدل‏های فوق برای بهترین ضریب تبدیل غذایی به‌ترتیب 17/0 ± 57/1، 02/0 ± 61/1، و 08/0 ± 59/1 درصد تعیین شد. باتوجه به نتایج تحقیق حاضر، نیاز لیزین هضم‌شدنی بوقلمون‏ های نر گوشتی در دورۀ رشد برای افزایش وزن بدن در دامنۀ 47/1 تا 57/1 و برای ضریب تبدیل غذایی در دامنۀ 57/1 تا 61/1 درصد توصیه می‏شود.