تعیین رابطه بین کمال گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی زنان دارای فعالیت بدنی منظم

     هدف از پژوهش توصیفی حاضر، تعیین رابطه بین کمال‌گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی زنان دارای فعالیت بدنی منظم بود. به همین منظور مقیاس‌های کمال‌گرایی چندبعدی فراست (1990)، اضطراب بدنی اجتماعی هارت و همکاران (1989) و مراحل تغییر فشار تمرینی کاردینال (1997)، در اختیار 229 نفر از زنان شکرت‌کننده در کلاس‌های آمادگی جسمانی شهر مشهد که دارای فعالیت بدنی بیشتر از 30 روز بودند، قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون‌های همبستگی پیرسون، کلولموگروف- اسمیرنوف، گروه‌های مستقل و یومان ویتنی استفاده شد. یافته ها نشان داد میانگین نمره اضطراب بدنی اجتماعی آزمودنی‌ها 8/02± 31/87 و نمره کلی کمال‌گرایی آنان 12/91± 111/50 است. بین کمال‌گرایی (1/745-=t ، 0/002=p ) و همچنین خرده مقیاس‌های نکوهش والدین (2/563-=t ، 0/01=p) و سازماندهی (1/459-=t ، 0/025=p ) زنان دارای فعالیت بدنی منظم به تفکیک رفتارهای تمرینی شروع و ثبات تفاوت ‌معنی‌داری وجود دارد. ضمن اینکه بین کمال‌گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی آن‌ها رابطه معنی‌داری مشاهده شد (0/185=r ، 0/015=p )، بر پایه یافته‌ها به نظر می‌رسد پرداختن به فعالیت بدنی منظم با سطوح متوسط کمال‌گرایی و اضطراب بدنی اجتماعی مرتبط است.