تاثیر فعالیت هوازی حاد بر پاسخ های فیبرلیز جودوکاران در صبح و عصر
چکیدههدف از این تحقیق مقایسه پاسخهای فیبرینولیزی جودوکاران به فعالیت هوازی حاد در صبح و عصر بود. برای این منظور 15 نفر جودوکار با میانگین سنی 1/37 ± 24/9 سال، دو جلسه فعالیت ورزشی زیر بیشینه با شدت 70 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی (VO 2max) را روی دوچرخه کارسنج و به مدت 30 دقیقه در صبح و عصر و با فاصله حداقل 4 روز از یکدیگر اجرا کردند. نمونههای خونی برای اندازهگیری فعالیت فعالکننده پلاسمینوژن بافتی (tPA) و مهارکننده فعالکننده پلاسمینوژن نوع 1 (PAI-1) در حالت استراحت، بلافاصله بعد از فعالیت و بعد از 30 دقیقه برگشت به حالت اولیه جمعآوری شد. فعالیت tPA به دنبال فعالیت ورزشی در هر نوبت صبح و عصر افزایش یافت (0/001P≤) و بعد از دوره برگشت به حالت اولیه، به مقادیر پایه بازگشت (0/05<P نسبت به مقادیر پایه). فعالیت tPA تنها در مرحله بلافاصله بعد از فعالیت ورزشی در نوبت عصر بیشتر از نوبت صبح بود (p≤0/05). فعالیت PAI-1 در اثر اجرای ورزشی تغییر نکرد (0/05<P)؛ اما میزان فعالیت آن در هر سه مرحله استراحت، بلافاصله بعد از فعالیت و بعد از 30 دقیقه برگشت به حالت اولیه در نوبت صبح به طور معنیداری بیشتر از نوبت عصر بود (P≤0/05). نتایج مطالعه حاضر نشان داد فعالیت هوازی حاد می تواند باعث فعالسازی دستگاه فیبرینولیز شود. اما این افزایش در طول دوره برگشت به حالت اولیه سریعا به مقادیر استراحتی افت میکند. بعلاوه، فعالیت خاص دستگاه فیبرینولیز در طول جلسه ورزشی نوبت عصر بیشتر از نوبت صبح بود.
نویسنده : داور خدادادی، معرفت سیاه کوهیان، لطفعلی بلبلی
تعداد صفحه : 12
مشخصات فایل : 1.34MB / PDF
قیمت : رایگان