آرمان‌گرایی در بن‌بست: نگاهی به نمایشنامه فراوانی اثر دیوید هِر

چکیده
   این گفتار به بررسی مضمون اصلی (تقابل میان آرمان‌خواهی و جامعه‌ای منحط) و نیز اهمیت نمایشنامة فراوانی (1978) اثر دیوید هِر، نمایشنامه‌نویس معاصر انگلیسی می‌پردازد. فراوانی، روایتی است فردی در بافتی تاریخی. روح سرکش شخصیت محوری این اثر نمودار شور تحول‌خواهی و آرمان‌گرایی دهة 1960 است که انبوه نمایشنامه‌نویسان جوان آن زمان نیز، از‌جمله دیوید هر، دستخوش آن بودند. تلخکامی این آرمان‌خواه در مواجهه با انحطاط روزافزون بریتانیای پس از جنگ جهانی دوم (در دوران رونق و «فراوانی») نقدی است کوبنده بر جامعه‌ای اخلاق‌زدوده و سترون که بذر آرمان‌گرایی در آن بخت روییدن ندارد. نگارنده می‌کوشد جایگاه این نمایشنامه را در مجموعه آثار هِر و همچنین درام‌نویسی معاصر انگلیسی بررسی کند. در این مقاله تأکید می‌شود که اثر مورد بحث را باید نقطة ‌عطفی (هم از حیث مضمون‌پردازی و هم از حیث سبکی) در کارهای نویسنده‌ای شمرد که سیر تطّور مضامین و رویکردهای آثارش (فاصله گرفتن از رادیکالیسم و میل به لیبرالیسم و محافظه‌کاری) و نیز زندگی حرفه‌ای‌اش (گذار از «حاشیه» به «مرکز» درام‌نویسی انگلیسی) نمودگار و نمایه‌ای است از یکی از مهمترین الگوها و روندها در درام‌نویسی انگلیسی بعد از جنگ جهانی دوم تاکنون.